Syphilis

ซิฟิลิส (Syphilis) เป็นโรคติดต่อทางเพศสัมพันธ์ที่มีประวัติยาวนานและอันตราย หากไม่ได้รับการวินิจฉัยและรักษาอย่างถูกต้องตั้งแต่ระยะเริ่มต้น โรคนี้สามารถแทรกซ้อนลุกลามไปสู่ระบบประสาท หัวใจ และอวัยวะสำคัญอื่น ๆ ได้อย่างเงียบ ๆ จนบางรายถึงขั้นเสียชีวิตในที่สุด คำถามสำคัญที่หลายคนสงสัยคือ “ซิฟิลิส ติดทางไหน?” เข้าใจลึกเพื่อการป้องกันที่ถูกต้อง บทความนี้จะพาคุณไปสำรวจทุกแง่มุมเกี่ยวกับการติดต่อของโรคซิฟิลิส เพื่อให้คุณเข้าใจโรคนี้อย่างชัดเจน และป้องกันได้อย่างมีประสิทธิภาพ

ซิฟิลิสคืออะไร?

ซิฟิลิส (Syphilis) คือโรคติดต่อทางเพศสัมพันธ์ที่มีต้นกำเนิดมานานหลายศตวรรษ และยังคงเป็นหนึ่งในโรคที่สร้างความกังวลในระบบสาธารณสุขทั่วโลกจนถึงทุกวันนี้ แม้จะสามารถรักษาให้หายขาดได้หากตรวจพบตั้งแต่ระยะเริ่มต้น แต่ปัญหาใหญ่ที่สุดของโรคนี้กลับอยู่ที่ความเงียบของมัน โดยเฉพาะในระยะแรกที่ไม่มีอาการชัดเจน ทำให้ผู้ติดเชื้อจำนวนมากไม่รู้ตัวว่าเป็นพาหะ และยังคงใช้ชีวิตทางเพศสัมพันธ์ตามปกติ ส่งผลให้เชื้อแพร่กระจายสู่คนอื่นได้อย่างง่ายดาย

ซิฟิลิส ติดทางไหน ? การแพร่เชื้อที่คุณอาจไม่เคยรู้

วิธีการติดต่อของซิฟิลิสไม่ได้มีเพียงการมีเพศสัมพันธ์แบบสอดใส่เท่านั้น ความเข้าใจแบบเดิม ๆ เช่น “มีเซ็กส์อย่างเดียวถึงติด” อาจทำให้คนจำนวนมากพลาดการป้องกันที่ถูกต้อง ซิฟิลิสสามารถติดได้ผ่านช่องทางต่อไปนี้

• การมีเพศสัมพันธ์แบบสอดใส่โดยไม่มีถุงยาง ไม่ว่าจะเป็นทางช่องคลอดหรือทางทวารหนัก
• การมีเพศสัมพันธ์ทางปาก โดยเฉพาะหากมีแผลหรือรอยถลอกในช่องปากหรืออวัยวะเพศ
• การสัมผัสแผลริมแข็งของผู้ติดเชื้อ ซึ่งอาจเกิดขึ้นแม้ไม่มีการสอดใส่
• การใช้เซ็กส์ทอยร่วมกัน โดยไม่มีการทำความสะอาดหรือเปลี่ยนถุงยาง
• การคลอดจากแม่สู่ลูก ขณะทารกผ่านช่องคลอดที่มีเชื้อ

จะเห็นได้ว่าการติดเชื้อซิฟิลิสไม่ได้จำกัดเฉพาะ “เพศสัมพันธ์เต็มรูปแบบ” เท่านั้น แต่สามารถติดได้แม้เพียงจากการสัมผัสผิวหนังบริเวณที่มีเชื้อโดยตรง

อาการของซิฟิลิสแต่ละระยะ

เมื่อพูดถึงซิฟิลิส เราไม่สามารถละเลยเรื่องอาการของโรคในแต่ละระยะได้ เพราะอาการเหล่านี้มีความซับซ้อน และเปลี่ยนแปลงไปตามระยะเวลาในการติดเชื้อ

• ระยะที่ 1: จะมีลักษณะเป็นแผลเรียกว่า “แผลริมแข็ง” ที่มักปรากฏตรงจุดที่เชื้อเข้าสู่ร่างกาย เช่น อวัยวะเพศ ริมฝีปาก หรือทวารหนัก แผลนี้จะไม่เจ็บ ไม่คัน และหายได้เองภายในไม่กี่สัปดาห์
• ระยะที่ 2: ผู้ติดเชื้ออาจมีผื่นขึ้นทั่วร่างกาย โดยเฉพาะบริเวณฝ่ามือ ฝ่าเท้า หรือมีอาการคล้ายไข้หวัดใหญ่ เช่น ปวดเมื่อยตามร่างกาย มีไข้ ต่อมน้ำเหลืองโต และรู้สึกเหนื่อยล้า
• ระยะแฝง: อาจกินเวลานานหลายปีโดยไม่มีอาการใด ๆ แสดงออกมา แต่เชื้อยังคงมีชีวิตอยู่ในร่างกาย
• ระยะที่ 3: เกิดการทำลายอวัยวะภายใน เช่น สมอง หัวใจ กระดูกตับ หรือดวงตา ส่งผลถึงชีวิตหากไม่ได้รักษา

ทำไมซิฟิลิสจึงติดต่อได้ง่าย ?

หนึ่งในคุณสมบัติของโรคซิฟิลิส คือ แผลในระยะแรกมักไม่เจ็บปวด ผู้ติดเชื้อหลายคนจึงไม่รู้ตัวและยังคงมีเพศสัมพันธ์ตามปกติ ซึ่งเป็นช่วงที่เชื้อมีความสามารถแพร่ได้มากที่สุด นอกจากนี้แผลริมแข็งของซิฟิลิสอาจอยู่ในจุดที่มองไม่เห็น เช่น ด้านในช่องคลอด ช่องทวารหนัก หรือใต้หนังหุ้มปลายอวัยวะเพศชาย ทำให้แม้แต่ผู้ที่ใส่ใจสุขภาพก็ยังอาจไม่ทันระวัง

ใครบ้างควรตรวจซิฟิลิส ?

แม้ไม่มีอาการ แต่คุณควรเข้ารับการตรวจซิฟิลิสหากคุณ

• มีเพศสัมพันธ์โดยไม่ป้องกัน
• มีคู่นอนหลายคน
• อยู่ในกลุ่มที่มีความเสี่ยงสูง เช่น ชายที่มีเพศสัมพันธ์กับชาย
• เคยติดโรคติดต่อทางเพศสัมพันธ์มาก่อน
• มีแผลหรือผื่นที่น่าสงสัยบริเวณอวัยวะเพศ ปาก หรือฝ่ามือ
• กำลังตั้งครรภ์ (ควรตรวจตามคำแนะนำของแพทย์)

ซิฟิลิส รักษาหายได้หรือไม่ ?

ข่าวดี คือ ซิฟิลิสสามารถรักษาให้หายขาดได้หากตรวจพบและรักษาในระยะเริ่มต้น การรักษาหลักคือการฉีดยาเพนิซิลลิน (Penicillin G benzathine) หากแพ้ยาแพทย์อาจใช้ทางเลือกอื่น เช่น doxycycline หรือ azithromycin แต่หากปล่อยไว้นานจนเข้าสู่ระยะที่ 3 แม้จะรักษาได้บางส่วน แต่ความเสียหายที่เกิดกับอวัยวะต่าง ๆ อาจไม่สามารถฟื้นกลับได้

ซิฟิลิสกับความเสี่ยงในการติดเชื้อ HIV

งานวิจัยพบว่าผู้ที่ติดเชื้อซิฟิลิสมีโอกาสติดเชื้อเอชไอวี (HIV) มากขึ้นถึง 2–5 เท่า เนื่องจากแผลซิฟิลิสทำให้ผิวหนังหรือเยื่อบุชั้นในเปิดให้เชื้อไวรัสเข้าได้ง่ายขึ้น นอกจากนี้กลุ่ม MSM หรือผู้ที่มีเพศสัมพันธ์ทางทวารหนักโดยไม่ป้องกัน ถือเป็นกลุ่มเสี่ยงทั้งซิฟิลิสและ HIV พร้อมกัน ดังนั้นการตรวจ STI และ HIV ควบคู่กันจึงเป็นแนวทางที่ควรทำเสมอในกลุ่มเสี่ยง

ซิฟิลิสไม่ใช่เรื่องน่าอาย แต่คือเรื่องสุขภาพ

ในอดีตซิฟิลิสเคยถูกตีตราว่าเป็น “โรคของคนสำส่อน” ซึ่งเป็นความเข้าใจที่ผิดและอคติ ปัจจุบันเราควรมองซิฟิลิสในฐานะโรคติดต่อที่สามารถเกิดขึ้นได้กับทุกคน ไม่ว่าจะมีเพศสัมพันธ์แบบใด หากขาดการป้องกัน การเข้ารับการตรวจรักษาไม่ใช่เรื่องน่าอาย แต่คือการดูแลตนเองและคนรอบข้างให้ปลอดภัย เมื่อคุณกล้าที่จะตรวจและรับรู้สถานะสุขภาพทางเพศของตนเอง คุณก็กล้าที่จะใช้ชีวิตอย่างมั่นใจ

ป้องกันซิฟิลิส อย่างไรให้ปลอดภัย ?

แม้จะไม่มีวัคซีนป้องกันโรคซิฟิลิส แต่คุณสามารถลดความเสี่ยงได้ด้วยการ

• ใช้ถุงยางอนามัยอย่างถูกต้องทุกครั้งที่มีเพศสัมพันธ์
• หลีกเลี่ยงการเปลี่ยนคู่นอน
• หลีกเลี่ยงการมีเพศสัมพันธ์หากมีแผลหรือผื่นบริเวณอวัยวะเพศหรือปาก
• ไม่ใช้เซ็กส์ทอยร่วมกัน หรือทำความสะอาดหลังใช้ทันที
• ตรวจ STI เป็นประจำ
• เปิดใจพูดคุยเรื่องสุขภาพทางเพศกับคู่นอน

การรู้จักโรค รู้ทางติดเชื้อ และกล้าที่จะตรวจ คือวิธีป้องกันที่ดีที่สุด

อ่านบทความอื่น ๆ เพิ่มเติม

• วัคซีน HPV ไม่ได้มีแค่สำหรับผู้หญิง!
• ตรวจ HIV ราคา เท่าไหร่? อัปเดตปี 2025 ตรวจที่ไหนได้บ้าง และมีแบบฟรีหรือไม่?

ท้ายที่สุดแล้ว คำถามว่า “ซิฟิลิสติดทางไหน” ไม่ใช่เพียงแค่ข้อมูลที่ควรรู้เท่านั้น แต่คือหัวใจของการเข้าใจโรค และป้องกันไม่ให้เกิดขึ้น การมีความรู้เรื่องโรคติดต่อทางเพศสัมพันธ์อย่างลึกซึ้ง และกล้าที่จะเข้ารับการตรวจสุขภาพอย่างสม่ำเสมอ คือวิธีที่ดีที่สุดในการดูแลทั้งตนเองและคนรอบข้างให้ปลอดภัยจากซิฟิลิสและโรคติดต่อทางเพศสัมพันธ์อื่น ๆ ในยุคปัจจุบันที่การเข้าถึงบริการทางการแพทย์มีความสะดวกมากขึ้นกว่าที่เคยเป็น

โรคติดต่อทางเพศสัมพันธ์ คือ กลุ่มโรคที่เกิดจากการติดต่อผ่านทางเพศกับคนที่เป็นโรค หรือคนที่ติดเชื้อ ทั้งจากการร่วมเพศทางช่องคลอด ทางปาก หรือทวารหนัก และสามารถติดต่อจากแม่สู่ทารกในครรภ์ ผ่านการถ่ายโอนเลือด หรือการใช้เข็มร่วมกันได้เหมือนกัน

โรคซิฟิลิส (Syphilis) คือ

เกิดจากเชื้อแบคทีเรีย ทรีโพนีมาพาลลิดัม (Treponema pallidum)  โดยปกติจะติดต่อผ่านการมีเพศสัมพันธ์ ทำให้เกิดผื่นหรือแผลตามผิวหนัง และ อาจทำให้เกิดภาวะแทรกซ้อนร้ายแรงขึ้นหากไม่รักษา

โดยทั่วไปโรคซิฟิลิสจะเริ่มจากบาดแผล ซึ่งมักพบบริเวณอวัยวะเพศ ปาก หรือทวารหนัก ลักษณะของแผลจะเป็นแผลที่ไม่รู้สึกเจ็บ (Painless sore) หรือเรียกว่าแผลริมแข็ง (Chancre) การแพร่กระจายเชื้อสู่ผู้อื่นสามารถเกิดได้ผ่านทางการสัมผัสบาดแผลนี้กับผิวหนังหรือเยื่อบุต่างๆ

ระยะฟักตัวของโรค

หลังจากที่ได้รับเชื้อ ก็มักจะแสดงอาการภายใน 10 – 90 วัน

สาเหตุของซิฟิลิส

โรคซิฟิลิสเกิดจากการติดเชื้อแบคทีเรียที่ชื่อว่า ทริปโปนีมา พัลลิดุม (Treponema Pallidum) จากการสัมผัสถูกเชื้อโดยตรงจากแผลของผู้ป่วย และระหว่างการมีเพศสัมพันธ์ที่มักสุ่มเสี่ยงกับการติดเชื้อได้มากที่สุด จึงมักถูกจัดเป็นโรคติดต่อทางเพศสัมพันธ์ นอกจากนี้การใช้เข็มฉีดยารวมกับผู้อื่น การรับเลือดจากผู้อื่น รวมไปถึงหญิงตั้งครรภ์ที่มีเชื้อสามารถส่งผ่านเชื้อไปยังทารกในครรภ์ได้เช่นกัน

ในช่วงระยะที่ 1-2 ของการติดเชื้อจะสามารถแพร่กระจายไปสู่ผู้อื่นได้ง่ายมากที่สุด อย่างไรก็ตามการใช้สิ่งของร่วมกันในบางกรณีที่ไม่ได้สัมผัสกับเชื้อโดยตรงอาจไม่เกิดการแพร่กระจายของเชื้อ เช่น การใช้ห้องน้ำ การสวมเสื้อผ้า หรือใช้ช้อนส้อมร่วมกัน รับประทานอาหารจากภาชนะเดียวกัน หรือแม้แต่จากลูกบิดประตู สระว่ายน้ำ อ่างอาบน้ำ หรือการใช้อุปกรณ์เครื่องใช้ต่างๆ นอกจากนี้ มีการติดเชื้อบางกรณีที่พบได้ไม่บ่อยนัก สามารถเกิดได้จากการสัมผัสโดยตรงกับบริเวณที่มีการติดเชื้ออยู่ขณะนั้น เช่น ผ่านทางการจูบ เป็นต้น

อาการของซิฟิลิส

แบ่งอาการออกได้เป็น 4 ระยะ ดังนี้

ระยะที่ 1 (Early/Primary Syphilis)

มักจะแสดงอาการเริ่มต้นจากการเกิดแผลขนาดเล็กบริเวณที่ได้รับเชื้อแบคทีเรียเข้าสู่ร่างกายประมาณ 3 สัปดาห์ โดยปลายขอบแผลมีลักษณะเรียบและแข็งที่เรียกว่า แผลริมแข็ง (Chancre) สำหรับผู้ชายแผลริมแข็งมักจะเกิดในบริเวณปลาย หรือลำอวัยวะเพศ ในผู้ป่วยบางรายอาจไม่ทันสังเกต หรือไม่รู้ตัวว่ามีแผลเกิดขึ้น เนื่องจากแผลนี้จะไม่มีอาการปวด และแผลอาจซ่อนอยู่ภายในช่องคลอด หรือทวารหนัก จึงเป็นสาเหตุให้ผู้ป่วยบางรายไม่รู้ว่าตนเองติดเชื้อซิฟิลิสได้ แผลริมแข็งนี้โดยส่วนใหญ่จะเกิดขึ้นเพียงตำแหน่งเดียว แต่ก็มีบางส่วนที่มีแผลหลายตำแหน่ง โดยแผลริมแข็งจะสามารถหายเองได้ภายในระยะเวลาประมาณ 10-90 วัน มักไม่มีอาการเจ็บปวดและจะค่อย ๆ หายไปได้เองภายใน 6 สัปดาห์แม้ไม่ได้รับการรักษา

ระยะที่ 2 (Secondary Stage)

โรคจะเริ่มพัฒนาจากระยะแรกใช้เวลาประมาณ 1-3 เดือน ผู้ป่วยจะเริ่มเกิดผื่นที่มีลักษณะตุ่มนูนคล้ายหูดขึ้นตามบริเวณฝ่ามือและฝ่าเท้า อวัยวะเพศ หรือส่วนอื่นของร่างกาย เช่น ขาหนีบ ทวารหนัก ภายในช่องปาก แต่ไม่มีอาการคันตามผิวหนัง บางรายอาจมีอาการเจ็บคอ มีปื้นแผ่นสีขาวในปาก เป็นไข้ ปวดกล้ามเนื้อ ต่อมน้ำเหลืองบวม เหนื่อยง่าย น้ำหนักลด ผมร่วง หรืออาการอื่น ๆ แต่อาการเหล่านี้มักจะหายไปแม้ไม่ได้รับการรักษาเช่นกัน

ระยะสงบ หรือระยะแฝง หรือ Latent Syphilis

เป็นช่วงที่ไม่ค่อยมีอาการของโรคแสดงออกมาให้เห็น แต่ผู้ป่วยยังคงมีเชื้ออยู่ในร่างกายและตรวจเลือดพบได้ ระยะนี้สามารถเกิดได้นานเป็นปีก่อนจะพัฒนาไปยังระยะสุดท้าย

ระยะที่ 3 (Tertiary Syphilis)

หากผู้ป่วยไม่ได้รับการรักษาที่ถูกต้องจะทำให้โรคพัฒนามาจนถึงระยะสุดท้ายที่ก่อให้เกิดความผิดปกติและภาวะแทรกซ้อนที่หัวใจ สมอง ระบบประสาท หรืออวัยวะหลายส่วนของร่างกายเมื่อเชื้อไปอยู่ในบริเวณนั้น ซึ่งจะนำไปสู่โรคต่าง ๆ เช่น อัมพาต ตาบอด ภาวะสมองเสื่อม หูหนวก ไร้สมรรถภาพทางเพศ โรคหัวใจ เสียสติ และมีความเสี่ยงต่อการเสียชีวิตได้

การตรวจและวินิจฉัยโรคซิฟิลิส 

แพทย์จะสอบถามข้อมูลทั่วไป เช่น อาการความผิดปกติที่เกิดขึ้นของผู้ป่วย ประวัติการเจ็บป่วย พฤติกรรมด้านเพศสัมพันธ์ รวมไปถึงการตรวจร่างกายในเบื้องต้น ซึ่งแพทย์ หรือพยาบาลจะตรวจดูบริเวณอวัยวะเพศหรือส่วนอื่นของร่างกายว่าพบแผล หรือความผิดปกติใด ๆ ที่อาจเกิดจากโรคซิฟิลิส ก่อนจะสั่งตรวจทางห้องปฏิบัติการอื่นเพิ่มเติม ซึ่งการตรวจทางห้องปฏิบัติการที่มักใช้ในการวินิจฉัย ได้แก่

• การตรวจเลือด เป็นการตรวจหาเชื้อที่อยู่ในกระแสเลือดของผู้ป่วย โดยในบางรายที่ผลการตรวจออกมาว่ามีการติดเชื้อ อาจต้องมีการตรวจซ้ำอีกครั้งหลังจากการตรวจครั้งแรก เพื่อช่วยยืนยันการติดเชื้อที่ทำให้เกิดโรคซิฟิลิสขึ้น  
• การเก็บตัวอย่างเชื้อไปตรวจ (Swab Test) ในกรณีที่ผู้ป่วยเกิดแผลหรือผื่นตามร่างกาย แพทย์อาจมีการเก็บตัวอย่างจากเชื้อบนผิวหนัง หรือน้ำเหลืองจากแผลไปตรวจทางห้องปฏิบัติการ หาเชื้อแบคทีเรียที่ทำให้เกิดโรคซิฟิลิสหรือไม่

ทั้งนี้ การวินิจฉัยต้องดูระยะของโรคที่ผู้ป่วยเป็นร่วมด้วย เนื่องจากในบางระยะอาจไม่มีอาการของโรคแสดงออกมาให้เห็น แต่เมื่อโรคเข้าสู่ระยะสุดท้าย มักพบความผิดปกติของระบบร่างกายอื่น ๆ แพทย์จึงอาจมีการเก็บสิ่งส่งตรวจทางห้องปฏิบัติการในบางรายตามระยะโรคที่ผู้ป่วยเป็น เช่น แพทย์อาจทำการเจาะน้ำไขสันหลัง (Spinal Tap/Lumbar Puncture) ในกรณีที่คนไข้มีอาการทางระบบประสาท แต่ไม่พบอาการอื่น ๆ ของโรค

การรักษาซิฟิลิส

สามารถรักษาได้ด้วยการใช้ยาปฏิชีวนะในกลุ่มเพนิซิลลิน (Penicillin) เป็นหลัก แม้ว่าอาการของโรคในระยะแรกมักเกิดขึ้นแล้วหายไป และอาการในระยะท้ายมักไม่ค่อยแสดงอาการ แต่เชื้อยังคงอยู่ในร่างกาย จึงจำเป็นต้องได้รับการรักษาด้วยวิธีที่ถูกต้องก่อนโรคมีการพัฒนามากขึ้นจนรุนแรงต่อระบบอื่นในร่างกาย ในช่วงระหว่างการรักษา ควรงดการมีเพศสัมพันธ์ เพื่อช่วยป้องกันการแพร่กระจายของโรคหรือกระตุ้นให้โรคเกิดการกำเริบมากขึ้นหากได้รับเชื้อจากผู้อื่นอีกครั้ง และแนะนำให้คู่นอนมาตรวจด้วยเช่นกัน

ส่วนใหญ่ยากลุ่มเพนิซิลลิน จี (Penicillin G) ที่แบ่งย่อยได้อีกหลายชนิด เช่น

• ยาเบนซาธีน เพนิซิลลิน จี (Benzathine Penicillin G) 
• ยาเอเควียส เพนิซิลลิน จี (Aqueous Penicillin G)
  

ซึ่งแพทย์จะฉีดให้ผู้ป่วยโดยดูจากระยะเวลาในการป่วยว่าเป็นมานานเท่าใด

• ผู้ป่วยระยะที่ 1-2 จะฉีดเบนซาธีน เพนิซิลลิน จี ขนาด 2.4 ล้านยูนิต เข้ากล้ามเนื้อให้ผู้ป่วย 1 ครั้ง   
• ผู้ป่วยระยะแฝงหรือระยะที่ 3 จะฉีดเบนซาธีน เพนิซิลลิน จี ขนาด 2.4 ล้านยูนิต เข้ากล้ามเนื้อให้ผู้ป่วยสัปดาห์ละ 1 ครั้งติดต่อกัน 3 สัปดาห์
• หากโรคซิฟิลิสขึ้นไปที่สมอง (Neurosyphilis) แพทย์จะฉีดเบนซาธีน เพนิซิลลิน จี เข้ากล้ามเนื้อ 18-24 ล้านยูนิตต่อวัน โดยแบ่งการให้ยาเป็น 3-4 ล้านยูนิตทุก 4 ชั่วโมง ติดต่อกันนาน 10-14 วัน หรือฉีดโปรเคน เพนิซิลลิน (Procaine Penicillin) ขนาด 2.4 ล้านยูนิต เข้ากล้ามเนื้อให้ผู้ป่วยวันละ 1 ครั้ง ร่วมกับรับประทานยาโพรเบเนซิด (Probenecid) ขนาด 500 มิลลิกรัม วันละ 4 ครั้ง ติดต่อกันเป็นเวลานาน 10-14 วัน
• สำหรับผู้ป่วยที่แพ้ยาเพนิซิลลินยังไม่มีตัวยาที่ใช้ทดแทนอย่างแน่นอน อาจจะให้รับประทานยาดอกซีไซคลิน (Doxycycline) ขนาด 100 มิลลิกรัม วันละ 2 ครั้งต่อวัน ร่วมกับยาเตตราไซคลีน (Tetracycline) ขนาด 500 มิลลิกรัม วันละ 4 ครั้ง นานติดต่อกันเป็นเวลา 14 วัน หรือฉีดยาเซฟไตรอะโซน (Ceftriaxone) ขนาด 1-2 กรัมเข้ากล้ามเนื้อเป็นเวลา 10-14 วัน
  

อย่างไรก็ตาม การรักษาด้วยยาอาจส่งผลข้างเคียงในผู้ป่วยบางราย เช่น ไข้ขึ้น เวียนศีรษะ ปวดกล้ามเนื้อหรือปวดตามข้อ แต่อาการเหล่านี้จะค่อย ๆ ทุเลาลงในเวลาไม่นาน บางครั้งแพทย์อาจจ่ายยาพาราเซตามอล ช่วยบรรเทาอาการ ผู้ป่วยที่มีประวัติการแพ้ยาควรแจ้งให้แพทย์ทราบ เพื่อประเมินและปรับตัวยาที่ใช้ในการรักษาโดยแพทย์เฉพาะทางโรคติดเชื้อต่อไป

การป้องกันซิฟิลิส

1. งดเว้นการมีเพศสัมพันธ์ 
2. มีเพศสัมพันธ์เฉพาะสามี-ภรรยา / คู่นอนของตนเองคนเดียวเท่านั้น
3. ใช้ถุงยางอนามัยระหว่างการมีเพศสัมพันธ์ (การใช้ถุงยางอนามัยสามารถลดการติดเชื้อซิฟิลิสได้ แต่ตัวถุงยางอนามัยต้องครอบคลุมบริเวณแผลด้วย)
4. หลีกเลี่ยงการสัมผัสแผลซิฟิลิส คู่นอนอาจมีแผลที่ปาก ลิ้น อวัยวะเพศ ดังนั้นอาจติดเชื้อได้จากการ จูบ หรือทำ Oral sex
5. หลีกเลี่ยงการดื่มแอลกอฮอล์ เครื่องดื่มมึนเมา หรือยาเสพติดประเภทต่างๆ (การดื่มแอลกอฮอล์ เครื่องดื่มมึนเมา หรือการใช้ยาเสพติดต่างๆ มีผลทำให้ขาดสติ ขาดความยับยั้งชั่งใจ และอาจนำไปสู่การมีเพศสัมพันธ์โดยไม่ได้ป้องกันได้
6. หลีกเลี่ยงการมีเพศสัมพันธ์กับผู้ที่เป็นโรคนี้
7. งดการใช้เข็มฉีดยาร่วมกับผู้อื่น
8. หญิงมีครรภ์ควรได้รับการตรวจเลือดคัดกรองโรคในช่วงระหว่างสัปดาห์ที่ 8-12 ของการตั้งครรภ์ เพื่อป้องกันการส่งผ่านเชื้อไปยังทารก
9. การทราบสถานะการติดเชื้อเอชไอวีและโรคติดต่อทางเพศสัมพันธ์อื่นๆของคู่นอน เป็นประโยชน์อย่างยิ่งในการตัดสินใจมีเพศสัมพันธ์
10. ไปพบแพทย์เสมอเมื่อมีอาการผิดปกติ อย่ารักษาด้วยตนเอง  หรือไปพบแพทย์เมื่อมีความกังวลหรือสงสัยว่าตนเองติดเชื้อทางเพศสัมพันธ์รวมถึงซิฟิลิส

อ่านบทความอื่นๆเพิ่มเติม

STI และ STD อะไรคือความแตกต่าง

หนองใน

อ้างอิงข้อมูลจากเว็บไซต์ :

• ซิฟิลิส https://www.pobpad.com/ซิฟิลิส
• รู้เท่าทัน ป้องกัน โรคซิฟิลิส https://www.siphhospital.com/th/news/article/share/syphilis
• ซิฟิลิส https://www.paolohospital.com/th-TH/center/Article/Details/บทความ-สุขภาพผู้หญิง/ซิฟิลิส
• ซิฟิลิสในหญิงตั้งครรภ์ https://chulalongkornhospital.go.th/kcmh/line/ซิฟิลิสในหญิงตั้งครรภ์/
• โรคซิฟิลิส https://www.si.mahidol.ac.th/th/healthdetail.asp?aid=883